
Bir Kez Ölmüştüm
şiir: Ahmet Bozkuş
Fotoğraf: David Benes
Bir kez ölmüştüm ben
Çocukları beklerken
Damarlarımda simsiyah bir kabus geziyordu
Kirpiklerim her saniye zamanı eziyordu
Yorgundum ve ruhum
Yükselmekten acizdi
Bir kuş kanadıyla
Alnıma hayat çizdi
Yorgundum içimde şehirler düşüyordu
Karıncalar bana özgü kuyular eşiyordu
Ağaçların altında bir yer buldum kimsesiz
Benim dedim, feth ettim, benim kadar çukuru
Suya gömüldü gemim, dudaklarım kupkuru
Mezarları düşleyip limanlar inşa ettim
Gezinirken boşlukta kimliksiz hayaletim
Bir kez ölmüştüm ben
Beklerken çocukları
Dikenli kefenlerle beni sardı kolları
Kanım aktı, ben baktım, kanıtı olacaktım
Yaşarken ölmenin ve hem de dipdiri
İrkilirim uykumdan, yaşamak dese biri
Ve bilemem daha gerçek bir hayal ölümden
Çocuklar ağlayarak geçip gitti önümden

Aslen asabi, tercihen sempatik, şeklen kültürlü, mecburen duygusal, zihnen yorgun, hükmen mağlup… Yazarak hatırlıyor, unutmamak için not tutuyor. Hafızasını muhafaza ediyor.