Bir Kez Ölmüştüm

Bir Kez Ölmüştüm

şiir: Ahmet Bozkuş 

Fotoğraf: David Benes

 

Bir kez ölmüştüm ben

Çocukları beklerken

Damarlarımda simsiyah bir kabus geziyordu

Kirpiklerim her saniye zamanı eziyordu

Yorgundum ve ruhum

Yükselmekten acizdi

Bir kuş kanadıyla

Alnıma hayat çizdi

Yorgundum içimde şehirler düşüyordu

Karıncalar bana özgü kuyular eşiyordu

 

 

Ağaçların altında bir yer buldum kimsesiz

Benim dedim, feth ettim, benim kadar çukuru

Suya gömüldü gemim, dudaklarım kupkuru

Mezarları düşleyip limanlar inşa ettim

Gezinirken boşlukta kimliksiz hayaletim

 

 

Bir kez ölmüştüm ben

Beklerken çocukları

Dikenli kefenlerle beni sardı kolları

Kanım aktı, ben baktım, kanıtı olacaktım

Yaşarken ölmenin ve hem de dipdiri

İrkilirim uykumdan, yaşamak dese biri

 

 

Ve bilemem daha gerçek bir hayal ölümden

Çocuklar ağlayarak geçip gitti önümden

Aslen asabi, tercihen sempatik, şeklen kültürlü, mecburen duygusal, zihnen yorgun, hükmen mağlup... Yazarak hatırlıyor, unutmamak için not tutuyor. Hafızasını muhafaza ediyor.

Lapsus Dergi'ye [email protected] üzerinden ulaşabilir ve yayınlanmasını istediğiniz eserlerinizi gönderebilirsiniz.

Kalem Sürçmesi

lapsus dergi