
Yanılsama
Şiir: Ersin Bilici
Bozkır ayazının çocuğu, bir adam…
Geri dağların eteklerinde zil çalar,
uğultuya ritim olur gecenin siyahında.
Adam, boncuk taneleriyle oynaşır,
cehennemin binlerce göz atımı berisine
tuzlu suların çok ötesine gömdüğü.
Her tanesi ayrı bir gözyaşından…
Ayın kızıl parlaklığı boyar göz bebeklerini.
Adam güneşi susar, sustukça yol uzar
– denizlere –
fener aydınlığının çocuğu, bir kadın…
Yaşını yalana satıp koşar ışığa,
ıslak kumu, çamuru eze eze.
Kuyu kuyu dolar su renginde kayalar.
Çıplak çizgilerde sızlanır keder,
her ah, bir kara lekeyi yutar.
Ayaklarında tutuşur ten ateşi
ve türküler yakar her hoyrat adımda.
Zaman boyanır kumsal sarısına.
Kavuşmak için salkım günahlarına
mezar başında buluşur kadın ve adam.
İlk ve son defa…