Huni
Şiir: Hakan Yiğit
Fotoğraf: Khabbab Abdelmaqsoud
bir hunimiz eksikti
ağaç tepelerinde kuşlarla konuşurduk
siz, biz ve onlar
yemişleri, elmaları atardık aşağıya
yasak ağacın yasak meyvelerini
yesinlerdi, bizim gibi delirsinlerdi
tuttular bir gün deli diye
seni, beni ve hepimizi
tıktılar bir küflü hapishaneye
sen kuş oldun, ben ağaç, onlar yasak meyveler
birbirimize bakıp güldük
gardiyanlar bunlar delirmiş dedi
biz zaten deliydik
deli diye tutmadılar bizi
bizim -aklımızdan zorumuz-varmış
oysa kendini akıllı sananlardan zorumuz vardı
bir şartımız var dediler
kralımız üzgün onu güldüreceksiniz
olduk mu şimdi
sen ben ve onlar soytarı
pardon mösyö
hem deli hem soytarı
aldılar bizi götürdüler saraya
yok, galata-saraya değil beyaz saraya
ama o zamanlar Amerika yok!
herkes yemiş meyveleri, delirmiş
tüm deliler toplanmış sarayın bahçesine
çıkardılar bizi kralın huzuruna
kral huzurlu ama herkes huzursuz
içimizden biri cebinden çıkardı sahte altın taşı attı kuyuya
kral ve kralcıklar üşüştü kuyu başına
döndük yüzümüzü bahçeye ve tüm delilere
çıkardık taktık hunimizi ve herkes taktı
hep bir ağızdan bağırdık
Kralımız çok yaşa!
Hakan Yiğit
şiir umuttur ummadığın anda çakan şimşekler gibi saçlarındaki ateş dikenleri gibi