KÂĞIT KESİĞİ

Şiir: Deniz Yılankaya 

Fotoğraf: Emre Can Acer 

 

evdeyiz, babaannem ve ben
onun demlenen acılarını,
benim yeni yetme hayallerimi
kimse bilmiyor.

 

yüzündeki sert çizgileri yumuşatan
kehribar rengi gözleriyle
her gün yeniden kuruyor zamanı.
ağaçların en yeşil zamanı
bir yaprağın gölgesinde uyumak, tek isteği
içi tıka basa hüzün dolu çantasını
aramıza bırakırken
“bak”; diyor,
“her gün bir anı eksiliyor”
ormanda kayboluyor sesim.

 

iki kişiyim, evde
mevsim kış. dilde kar, canda kırağı
hızla akan zamanın
derin ve dalgalı sularında
kâğıttan bir gemi hatıralar
rüzgâr hangi yönden eserse
orayı kesip geçiyor…