Yol Manzaraları (2)

Şiir: Emrah Turan 

Fotoğraf: Aslan Sham

 

Hangi onurlu fakirlik,
Onursuz zenginlikten daha fakirdir?

 

Üç numara

Tütüyor tütün kokusu puslu dağlardan
Nereye baksam heceler yaralar beni
Bir keklik kanadında
Sırtımı dayadığım dağlar ufalanmış
Güllerin kokusu koynunda yetim.

 

İğde gölgesi

Zemheri de ha oturdu oturacak başköşeye
Saçımın akında bir ırgat tırmığı
Meleyen çiçeklerin kâküllerini temizliyor
Kendimden çıktım, kendime döndüm!
Oysa selamlaşıp vedalaşacaktı, yürümek
Şehir uyanınca, yağmur yüzlerini yıkamaya başlar
Kaptan bekledi kamarada
Ben limandayım.

Güz neyleri

Ufuk kar beyazı bulutlar
Deniz yeşil yapraklı ve ağlamaklı
Kalbim, bir istasyondur
Kimileri yolcudur
Kimileri yol bekleyendir içinde.
Gelen ve gidenin yüreği yaslı
Ellerinde bavul gözleri yaşlı
Sahibini bekleyen ve sahipsiz mektuplar
Bir posta kutusunu andırıyor
Ben ki bir kıta bir ülkeyim

 

Beyaz lale

Beyaz, esmer çıplak çocuklar dünyası…
En çok da ülkeme benzerim;
Nedensizce gırtlak gırtlağa dövüşenler
Bir annenin yıllarca evladını beklediği
Bir evladın mahpushanede anne hasreti çektiği
En çok üç numaralı çocukların sahipsizliği gibi
Bir kömür madeninde yakılan bir tütün
Bir pencere pervazından sevdiğini bekleyen
Ve müebbette yatan bir yazarım aynı zamanda