Bahar Sözlüğü 1

Şiir: Emre Birdal 

Fotoğraf: Nida Kurt 

 

 

Yollar önceydi

Soğuyan acıları n’asırlaşmış güneşe çıkardığım

Asmalardan sarkan uzun çatırtıları

Sefer sızısıyla başa sardığım ıpıssız ah’lar

Derviş hırkalarından yadigâr intizarlar

Ayağımın, dilimin, kalbimin ucunda

Bir soluk kadar varılası yakınlıktan önceydi

Patikası, dikeni, tozu, pususu…

Bitmeyen yollar…

 

 

Onca zorluğa konduramadığım şu ayrılık

Ağızlara yakışmayan bir şarkı gibi şimdi

Oturdu kaldı yüzümün doğusuna

Duruluyor ne varsa tandır harlandıktan sonra

Zaman daralıyor sâlike

Gönül, çarpa çarpa giriyor halvet kuytusuna

Daha koyusuna meftun oluyor insan ağrıların

Göğün daha ılığına, rüzgârın azadına

Sultanın ve sevdanın merhametine hasret düşerek

Kabuğa durmaya hazır gece yaraları

 

 

Yerine yaban bir Kimse vardı Yaralı Zaman’da

Pirkanis kışında boranların, karların dinmesini

Baharın dörtnala gelmesini hayal eden

Koyaklardaki buzullarla, vadilerdeki uğultularla bakışan adam

Ne göç izleri, ne yarpuz tüyleri gördü de Zap kenarında

Çıngırak sesleri ondan önce vardı Meriç kıvrımlarına

 

 

Nevruzla göverip boy verse çayır çimen

Yıllar var ki nergislere düşlerimi dürdüm ben

Ve umudumu mahmuzlayıp ön saflara sürdüm

Yıkılsın çepeçevre barikat ve mumlar yeniden yakılsın diye

Bel bağladığım ne cemreler ne akreple yelkovan artık

Suya mağlup kayalar aşınıp yitirdi ya o kof heybeti

Görüyorum, görüyorum, görüyorum ey talip

Yolların düğümleneceği dupduru nihayeti!