Aşina
Şiir – Ahmet Bozkuş
Aşina
Söylenmemiş sözlerimi gömdüm,
kanlı toprağa.
Gül büyüdü,
kırgın dikenlerini gördüm.
Bir kuşun kanadında taşındı durdu ömrüm,
Bir kurşun ağıtında kırka bölündüm.
Bir gün yoğun keder altında,
Alnımla toprağı alnından öptüm.
Ey bana aşina yabancı,
Ey kavuşmak kadar uzak,
Ey ayrılık kadar yakın olan ölüm!
Bir isyan ettim,
iki elim yakamda.
Cebimde vur emriyle,
gölgemin peşine düştüm.
Ey nefesime dokunan,
Ey ensemde gezinen,
Ey kalbimde yaşayan ölüm!
Ben bir yaz sabahında
Senden habersiz
Öldüm.
