Ceviz Ağacı Gölgesinde

Şiir: Hatice Can

Ceviz ağacı gölgesine sığardı umutların

Dallarına salıncaklar yapar

Her dalına bir çocuk

Her çocuğa bir dünya kurardın

Gözlerin yeşilleri besler

Saçların bulutlara değerdi

Kararlı basardı toprağa ayakların

Dikenler taşlar batmaz

Batsa bile acıtmazdı yaşadıkların

Gençtin

Kalbin hep iyiyi seçerdi

Zaman süzüldü

Bir ılık rüzgar esti 

Yapraklar kımıldadı

Aşka tanıştın önce

Yüreğin üşüdü

Zorluklar karşıladı seni

Her köşe başında

Yokuşlara tırmandın nefes nefese

Gençtin

Gücün tepeleri aşmana yeterdi

Uzak diyarlar meskenin oldu

Her toprağı vatan diye sevsen de

Kokusu var ya memleketinin

Sokaklarına sinmiş

Aradın her köşe başında bir umutla

Gençtin

Aklın bulduklarıyla yetinmeyi bildi

Mevsimler değişti

Yaşına yaş eklendi

Saçındaki bir kıra bir hayal kırıklığı

Denk geldi

Sayısını bilmez oldun

Vefasızlıkların

Artık ceviz ağacı gölgesindeki sen değildin

Her poyraz salıncaktan bir çocuğu indirdi

Sınandıkça yüzündeki kırışıklıklar arttı

Gözlerinin ışığı azaldı

Sırtını dönen de oldu

Sırtından vuran da

Eskisi gibi bakamaz

Baksan da aynı göremez oldun

Bedeninle birlikte umutların da tükendi

Ceviz ağacı gölgesinde

Kuruyan yapraklara mesken oldun

Baharlar geldi geçti

Yeniden canlandı da ceviz ağacı

Eski sen olamadın bir daha

Gençlik endamıyla önünden geçerken

Yaşanmamışlıklar öteye  kaldı

Şiir: Hatice Can