Cambaz
Şiir: Feyza Yılmaz
Bir
derdim var
anlatamadığım
kelimelerle boğazıma dizilir
Yutamam
kusamadığım hislerimi
Bir
derdim var
unutamadığım
kalbimin hapsine mecbur tezkeresi
Çığlıklarımın
kağıda düşen mürekkebinde
boyanır
Kalemin
ucunda sivrilen
kurşundan tanırım kederimi
yazarken ellerime sıçrayan
Acının
kömür rengi
kalbimin ritmini resmeden hüzün
fısıltısıdır
Kahvenin
geçişken kokusundaki
yapışkan özlem doldurur
tüm alemi
bir zelzeleyle
kıskıvrak yakalar
hiçlik.
Fayların
uzandığı ipte cambazın
celladını koparır
incinen ayak bilekleri
Yine
de dayanamaz
yürümeye
arafa gömülmüş bedeni
Durup
dururken firakta
saklanır vakitsizce
aklanmayı beklerken
Toprakta
katlanmanın ıslak hüznü
yeşertir hücreleri
Gardiyanların
uğramayı unuttuğu yalnızlık
yazısında alnının
kırışmış kederinde damarları
çatlar
Gık
demez.
Olmak
işidir cambazın.