Rüyamın Çocukları

Şiir: Alice Nahon / Çeviri: Süvari Öztürk

Ey rüyamın çocukları
Ey çiçekleri bahçemin
Niçin usulca ve hazin
Eğdiniz narin başları

Önceleri pek dinçtiniz
Vadide zambaklar gibi
Rüya ve hayallerimden
Doğmuş gözümün nurları

Ben sizi içtenliğimle
Besledim gündüz ve gece
Gülüşümden güneş verdim
Gözlerimden yağmurları

Dayanamam solmanıza
Daha boy vereceksiniz
Ey sevgi, ısıt ciçeği!
Ey güneş, öp yanakları

Büyütün iyi insanlar,
Ruhumun çocuklarını
Beslemeye takatim yok.
Tükettim tüm hülyaları.

Bir önceki çevirimde ‘Bir Aksam Şarkısı’ isimli şiirini ele aldığım Alice Nahon, bu şiirinde de yine en derin yaralardan birine merhem olmuş.

Ayşe Öğretmen’in feryadını hatırlattı bana, “Çocuklar ölmesin!” deyişini. Bir şiirinde “Bekliyor camlarda sessiz ve yalnız; bir çocuk, bin çocuk, binlerce çocuk” diyen Ahmet Bozkuş’u hatırlattı.

Aynı dert, aynı sancı, aynı ızdırap ve aynı feryat… Çocuklar üzülmesin, ağlamasın, ölmesin. Gözleri kapıda, camda anne yolu gözlemesin, baba hasreti çekmesin.

Ki yarınlarımız onlar. Bu karanlık günlerde aydın yarınları özünde taşıyan umut çekirdeklerimiz.

Çocukları üzmeyin efendiler. Sevin, sevindirin, büyütün, baş tacı edin…