Kalbim Yok Yerinde

Şiir: Recep Güler

Fotoğraf: Elina Sazonova

Bak, yine yağmur serpeliyor,

Herkes kaçtı içeri

Ben ıslanmak istiyorum.

Yağmuru yaşamak,

Seni yaşamak!

 

Şimdi ben,

Bir sabah kaçamağında 

Dersi asıp gittiğimiz o gözlemecideyim.

Karşımızda Karadeniz

Uçsuz bucaksız gibi.

Dışarıda rüzgâr

Ve radyoda Sezen:

“Oturup yıldızlardan,

Bakalım dünyadaki neslimize…”

Sen benim tamlayanım,

Sen diğer yarım.

Gözlerim gözlerinde, 

Ellerim ellerinde.

Kalbim;

Yine yok yerinde!

 

Şimdi ben

Taa uzaklardayım,

Çok uzakta.

Küçük, şirin Ramazan soframızdayım,

Çimlerin üzerinde.

Bereketimiz olmuştu yağmur hatırlar mısın?

Islanmıştık yine.

Bizi rızıklandıran ruhumuzu da doyurmuştu.

Sonra bir huzur nağmesinde,

Çayla demlenmiş bir muhabbetle

Sen ve ben bir aradayız.

Kalbim mi?

Yok yerinde!

 

Şimdi ben,

Bir hastane koridorunda,

Zamanın durduğu zamanlardayım.

Aklım, fikrim, ruhum sendeyken,

Bir melek bırakıverdiler kucağıma.

Bir melek…

Ağzı sen,

Burnu sen,

Güzelliği sen,

Kalbi sen.

Benimse kalbim

Yine yok yerinde!

 

Şimdi ben, 

Gelecek günleri yaşıyorum.

Bir deniz kenarında,

Mehtabı seyrediyorum.

Şimdi huzur biziz,

Sen, ben, Zeynebimiz.

Mehtap bizi izliyor

Bak, yine yağmur serpeliyor.

Kırmızı bisikletiyle Zeynep,

Pedal çeviriyor gökkuşağına doğru.

Sen ve ben el eleyiz.

Sen ve ben göz göze,

Kalp kalbeyiz Sen ve ben.

 

Şimdi ben,

Sanki dört duvar arasında değilim,

Yanımda sen,

Kalbim hep sende!..