Süreyya’nın Açılmayı Bekleyen Mektubu

Şiir- Serkan Öztürk 

Biz görülmezdik, hep göz önündeyken bile

ama içi görünürdü gözlerinden Süreyya’nın

Anlatırdı dudaklarını kıpırdatmadan;

“Bakmayın, anadan üryanım

Anlamayın gizlediklerimi,

okumayın ruhumu, utanırım

İyice bir gözden geçir beni Allah’ım

Kurur sensiz her yanım
Onarsın diye beni, kendime bir şarkı yolladım
Açtı sonra bir çiçek, senden hediye diye kokladım”

 

Ağlardı Süreyya, kimsesiz zamanlarda

Bilgelerden öğütler aldım da,

Süreyya’nın yaralarını sardım

Dinmedi acısı, telaşlandım
Derdi çekenleri aradım, kapılarına dayandım

Derdine bir çare söylerler sandım
Onlar da çaresiz, bir çare diye inlerlerdi Yar’e

Söz çoktan bitti heybemde,
rüzgar da esmedi, tıkandım

Öylece mahcup kalakaldım

 

Şimdi nasıl bakarım Süreyya’nın yüzüne

Elbet umulmadık bir cevap çıkar gün yüzüne

Elimde meşale, sığındım şairlerin sözüne

İlham duasına çıkmış şairler de
derler hep birden bakıp gökyüzüne;

 

“Ey Rahim ve Rahmanım
Düşten kesilmedim daha ama yardımına muhtacım

Senden gelen de gelmeyen de baş tacım
Bitti zamanım ama dinmedi acım
Kelimeler ver bana katından,
öldükten sonra bile anlatayım,
budur bitmeyen ebedi sancım”

 

Koştum Süreyya’nın yanına
Baktım O’da münzevi bir ağıtta;

Elinde kalem
Bir şiir yazılı ömrü gibi beyaz kağıtta;

“Anladım, sonu roman mevzusu bir imtihandayım

Şahitim, beyaz güvercinin sakladıklarındanım

Anladım, anlayabilmem için bu derdi çekmem lazım

İmkan olsa yine ömrümü bu derde harcardım
Nasıl anlatayım, bir derde düştüm, yandım!

Yandıkça gizli değildim artık, ayan beyandım”

 

 

Derdi O’nu O yapanmış, söyletenmiş, anladım

Öyleyse sen yaz ve anlat Süreyya
Yaz ki çaremiz belki yazdıklarında
İster olsun bunun adı sanat, ister edebiyat

ister sinema, isterse ütopik bir rüya
Anlayan olur ya da olmaz
Orası muamma
Ama şüphesiz Süreyya;
bir teşekkür olur bu Yaradan’a
Şüphesiz bir merhem bu yaralarına
Okudukça anlaşılan bir mektup olur yarınlarına

 

N.’ye…