9:75 HAZİRAN TRENİ

Şiir: Emrah Turan

Fotoğraf: Alexandr Nikulin

 

Karanlıklar boğuyor beyazları

Vakit yola düşünce.

Renklerin heybesinde rüzgâr mırıltısı

Saçaklarda uykuya sığınan kumrular,

Rüyaların gökkuşağı orkestrası,

Gözlerde, kanatlarda…

Şehir hırıltısı

Zoraki yaşamaya kavuşturulmuş

Sokak lambalarının çarıkları,

Dar boğazlı egzoz nefessizlikler,

Değişmez 9:75 trenin;

                         Saati,

                         Bekçileri,

                         Bekleyenleri…

9:75 trenin yankısıyla

Yılkı atlarının buğusu,

Dört nal fecrikâzip is’ine bürünen

Yolcular,

Mavi dişi kanarya,

Ters büyümüş kar çiçeği…

Dağlar yola düştü, doğanlar kaldı

9:75 trenine

                   Uğurlayan,

                   Selam veren,

                   Kucak açan…

Ben’e uzak yâre yakın bir ülkeden

Rayları döşenir trenin.

Işıkları bol, açılan el(ler)i eksik istasyonları

Sabahların intiharı güneşleri ağlatıyor!!!

9:75 treni vadilerin bileklerine dolandığından beri;

Bezirgânı kovdular doğduğu köyden.

Gurbeti anlatmadılar:

                               Raylara,

                               Dağlara,

                               Nehirlere…

Penceresi hilalden kırılan

9:75 trenin 

Vagonuna bağlandı

Bezirgân yuları.

Duran bir saatte,

Kovulan mehtapların yurduna yollandı.

Varlığını yonta yonta yok ederek!!!

Su, soğuk taşlar, yıldızlara uzanıyor

Dağlar ülkesi baharının

Kirpiklerinden çamurlar yuva(r)lanırken.

Sol baş parmağı ağrıyor,

Dokuz yetmiş beş trenine yetişirken.

Ah bu ağrılar da olmazsa,

Ağrılar bulunmasaydı hiçbir tren kaçırılmayacaktı.

Ağaçlar sütünü verir toprağa,

Zeytin ve incir çekirdeğinde alın yazısı belirir,

Bahtına kilitlenen raylarda.

Kuşlar yuvalarındayken;

Ağustos böceği uyudu,

Nilüfer şûle’si fenere sarar.

Yâr(e) varmalıydı.

Elleri, mezar kazmamalı gönlün,

Rayların altısında vuruldu

Atların içinde biri,

Leyl öldü kılcalın gözünde

Kozalağın nefesine gömüldü…

 

Şiir: Emrah Turan