Sen, Ben ve O

Şiir: Hatice Can

Fotoğraf: Alex Sever

 

Gri sokaklarında şehrin

Saklanırdık dünyadan

Sobelerdik hayalleri,

Ayaklarımızda mutluluğun çamur izleri

Çocuktuk

Sen, ben ve o

 

Hop oturur hop kalkardı

Arnavut kaldırımları

Ayak seslerimizle

Saçlarımızın meltemiyle 

Uçardı eteklerimizin ucu

Gülümsemelerimiz kıpır kıpır 

Muziptik

Sen, ben ve o

 

Hokkabazdı duygular

Aniden belirirdi 

Anlamazdık, neden

Solumuzda okkalı bir ağrı

Kelimelerimiz a’yn, şın, kaf 

Aşıktık

Sen, ben ve o

 

Gözlerimizde belirsiz 

Bir yağmur hüznü

Yüreğimiz parçalı bulutlu

Gökkuşağının altında, rengarenk 

Islanırdık 

Sen, ben ve o 

 

Dünya, dönüyor hâlâ 

Ağır, aksak

Arıyor gözlerimiz

Hayaller ülkesindeki 

Çocukluğumuzu

Kafdağı kadar uzak umut

Yorulduk

Şimdi ne sen kaldı geriye

Ne ben, ne o

Şiir: Hatice Can