Yalnız Ruhlar Seremonisi

Şiir: Neslihan Bağlaç

Fotoğraf: Krizjohn Rosales

 

Tüm pişmanlıklar dilin ucunda,

Lavlar ve savlar saçılmak üzere.

Dağlar gibi patlamak varken içerde,

Sen yine eski bir hatıra seç kendine.

Bir gün hiç olmadık bir yerde…

Misal bir pazar girişinde,

Tezgâh başında anımsarsın 

Bayramlık pabuçların samimi sevincini,

Yılların arasında kaybolmuş bir tebessümle…

Etrafına bakarsın,

Bütün suretler birbirinin aynısı.

Adını koyarsın…

Yalnız ruhlar seremonisi.

Çocuğunu çekiştiren şu anne…

Hiç sevilmiş mi?

Yere tüküren adam…

Sevmeyi bilmiş mi?

Peki, ya önündeki bastonuna abanan…

Sevgiye yetişebilmiş mi?

Büyüklerin öldüğü yerde tasmalar kopar,

Koşamamışların içinde fırtınalar.

Misal bir kış girişinde,

Avaz avaz çığlık atma arzusu

Büyür, büyür, büyür yüreğinde…

Susarsın!

Adını koyarsın…

Yalnız ruhlar seremonisi.

 

Şiir: Neslihan Bağlaç