Müptelâ

Şiir: Serkan Öztürk

Düş bahçemden cümleler topladım,

şiir yazmak için umuduma

 

Sevgili umut, 

taşırken onca sene seni, 

ağırlığın olmadı hiç ruhuma

Ezilirken ben endişelerimin dişleri arasında

Tüm efendiliğinle sen yetiştin imdadıma

Hep söyledim umut; “iyi ki almışım seni hayatıma”

Sarıldım sana korktuğumda, her tehlike anımda

Yetiştin sen de, eksik olma

 

Sevgili umut hatırlar mısın bilmem ama

Ben henüz açmıştım on dokuzuma

Rüzgârda  dalgalanırdı saçlarım

Arasından kelimeler kopup giderdi

Şiire konardı ve sonu güzel biten hikayelere

Yüreğimde aşkların en güzelini beslerdim

Kıskanırdım onu vermeye bir kadına

Fısıldardım kâğıtlarıma ağıtlarımı

Şahitti kahkahalarıma yerde serili aynalı kapı 

Her gözyaşım alıp götürürdü beni dalga dalga;

“uzağa, 

         uzaya, 

                   aya ve özlenen rüyaya”

Sevdanın sahilinde uyanırdım, vururdum kıyıya

 

Seni bildim umut, işte o zamanlarımda

Sonra bir gece düşümde gördüm kırk beşimi

Söndü içimin alevi, tarumar etti heveslerimi

Dedin bana; 

“üzülme, gün gelir de

toz toprak sararsa bedenini

çıkar elbet bir rüzgâr, dağıtıverir hepsini”

Sevgili umut, gelince kırk beşime

rüzgâr da çıktı, 

fırtına da savurdu beni, 

hayallerim bile bulandı çamura

Hasretim kirimi alacak bir damla yağmura

Uyandım, belki bugün diye her sabaha

Ama çölümde çıkmadı karşıma vaha

 

Yalancı değilsin sevgili umut

Diyemem artık beni unut

Çok ayıp olur sana

Bunca yıl yaptığın kıyaklara

Hiç hesap ödetmedin bana

Hesapsız daldım günahlara

Vesiledir dedin yaşadıkların binlerce sevaba

Artık karnım tok bu masallara

Ama… aması da var ya

Sensiz de olmuyor be, anlasana

En iyisi mi umut, 

sen beni yeni bir umutla uyut!

Ben bir yolunu bulur inanırım buna da

Bana düşen şimdi, 

                 biraz sessizlik,  

                                 çokça sükût!

Şiir: Serkan Öztürk