Hastane Palyaçosu

Şiir: Mehmet Doğan

Fotoğraf: Azraq Al Rezoan

 

 

Kafası kum gölüne saplanmış

Alelade bir insan kadar yorgunum

Tuza susamış deniz yosunu misali

Kuma susamış gagamla

Olmayacak dua dileniyorum

Arzın en aciz kulundan

 

Bir çorak tarlada kalmışlığım yoruyor beni

Doğruculuk mesleğime katı bir vicdan

Sosu katmasalardı beni sevenler

Rüzgârı sırtıma alır dağlar aşardım

Oysa beni sevenler ilk buyruklarını verip

Arkalarına alıp rüzgârı çoktan göçtüler

 

Bana da onarılmaz bir yağ lambası bıraktılar

Benim aydınlığımla yaşayan…

 

Şiir uğraşı ağır geliyor kalbime

Yazanlar acıyı damarlarında yoğurup

Gözünden damıtıyorlar

Bense yaşadığımı kendine yeter zulüm sayıp

Listesini tutmamak için kırgınlıklarımın

Üstüne yatıyorum, açık mavi renk alsınlar diye

 

Geleneksel şiire küfür sokan şair olarak anılmak

Kabrinde yatan babamı incitmeyecek olsa

Ağız dolusu kusardım bulduğum her beyaza

Yine de ben susunca, siz kustum sayarsanız eğer

Bu bahsi memnuniyetle kapatırım

 

İnsanın insana mecbur bırakılması

Bu dünyayı yaşanılmaz kılan ilk maddedir

Toprak ve yaprakla konuşmak varken

Dil icat edip kendine yeni acılar enjekte eden

İnsanın tutarsızlığına bir ağır selam olsun!

 

Saydam sandığımız en karanlıklara yelken açan

Ucubeleriz hepimiz

Tutarlı görünmek için

Üstümüze bulaşanları seyrin güzelliği sanırız

Ah insan

Ah yarım

Anlamını bilmediğin meçhulün

Saf yolcusu

Senin içinden azizleri çıkarırsak eğer

– onlar ki peygamberler imtiyaz sahipleri-

Tarla fareleri liginde yarışırsın

Korkarım ki içgüdüye karşı senin yarım aklın

Kaybetmeye mahkumdur her zaman

 

Özet dersen mesela, ipucu, yaşam iksiri

Tabii ki olmadı olmayacak

Kendini kandıranlar şanslı

Gösteri bitene kadar

Hastane odası palyaçosunu oynayacaklar

Kanmayanlar ise yoğun bakımda

Fişi çekecek olana şükür düşünsün…