Uzun Veda

Şiir: Ahmet Bozkuş

Fotoğraf: David McEachan

 

Şehri yıkıp gitmek beni bırakmak
Sen hangi kitaptan okudun bunu
Hatırasız insan ah savrularak
Unutur topraktan yolculuğunu

Oysa bir vuruşluk kalmıştı canım
Bıçağın intikam sözün zehirdi
Sustun ve unuttun akmadı kanım
Mezarım mahvolan bu son şehirdi

Geçtiğim yollara geçmiyor sözüm
Hiçbir yere varmaz bunca zamandır
Aynada bir kuyu boğuldu gözüm
Dilim taş bağlamış kuru limandır

Vakti geçti belki ama bir dinle
İçimde çıldıran fırtına sensin
Bir yar kıyısında konuş kendinle
Beni çölden çöle sürgün edensin

Dilini bilseydim yazardım destan
Dökerdim dilimi ateşe köze
Yeşerecek olsa bu viranistan
Baharla başlardım her zaman söze

Sen benden uzaksın ben sana garip
İkimizden derin vadiler var mı?
Yüzün gülsün diye ömrümü verip
Gitsem karanlığa güneş doğar mı?

Şiirimin izi kaybolur sende
Kelimesiz kaldım karşında hepten
Bilmezsin gülüşün hayattı bende
Bilmezsin yangınım hangi sebepten

Ve şimdi ayrılık yorgun ihtimal
Ya bir kurtuluştur ya da cehennem
Ben sana dağ oldum sen bana hamal
Atıver sırtından yıkılsın ülkem

Yıkılsın gül diye kurduğum cümle
Yıkılsın gönlümün kırık fidanı
Yıkılsın bu şehir yıkılsın söyle
Ben sokakta buldum bendeki canı

Artık ne tebessüm ne de yolculuk
Yoruldu nefesim yola bakınca
Umudu unutan bu kara çocuk
Elini kanayan gülde yakınca

Kendime söyledim bunu aslında
Yaşamak bir yerden sonra pişmanlık
Durmasın yapraklar ağaç dalında
Mevsimin hevesi yoksa bir anlık

Ne çok şey söyler keder hakkında
Vedası uzun bir aşk hikayesi
O uzak resimler şimdi yakında
Dağılan parçalar kalbin payesi

Hoşça kal deyip de gidemiyorsam
Gitmek ölüm gibi geldiğindendir
Bütün rüyaları hayra da yorsam
Kabuslar büyüttüm bilmem nedendir

Ya kalem bitecek ya bende nefes
Bu yarayı öyle taşıyacağım
Doğarken içine düştüğüm kafes
Kırılır sönerken belki ocağım

Zaman değil ama ömür azalır
Bilirsin her zaman çok geç giderdim
Affet desem dilim yabancı kalır
Elveda dermanım elveda derdim

Şiir: Ahmet Bozkuş